சங்க இலக்கியத் தூறல் 11 - அருவி நீராடிய அணங்கு

அருவி நீராடிய அணங்கு

--- அன்பு ஜெயா, சிட்னி

எங்கோ பெய்த மழையின் நீரையெல்லாம் தன்னகத்தே ஏந்திக்கொண்டு யாரும் தன்னைப் பிடித்து தன் ஓட்டத்திற்கு அணை கட்டிவிடுவார்களோ என்ற பயத்துடன் வேகவேகமாக ஓடி வருகிறாள் அந்த நதியென்னும் பெண்ணாள். அவள் பாய்ந்து வருகின்ற அழகை ரசிக்காத மானிடரும் உண்டோ இவ்வையகத்தில்! அப்படிப் பாய்ந்து வருகின்ற அவள், அதோ அந்த அழகிய மலையிலிருந்து அருவியாகத் தரையிறங்கி வருகின்றாள். அதுவும் ஓர் அழகுதான். அந்த அழகையும் தோற்கடிக்கும் அழகுடைய என் காதலியோ தன் தோழிகளுடன் அருவியிலே நீராடிக் கொண்டிருக்கின்ற காட்சி என்னை கற்பனையின் உச்சிக்கே அழைத்து செல்கிறது. அந்த அழகொடு அழகு சங்கமிக்கும் காட்சியனை விவரிக்க இனியொரு ஒரு கவிஞன் பிறந்துதான் வரவேண்டும்.  எப்போதும் குளிர்ச்சியாய் இருக்கின்ற அவளுடைய விழிகள், அந்த அருவி நீரின் வேகத்தால், சிவந்து காணப்படுகின்றன. அவள் நீராடி முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பும் முன், அந்த சிவந்த கண்களினால், ஓர் உள்நோக்கத்தோடு, அவள் என்னைப் பார்த்த பார்வையையும், சிந்திய புன்னகையையும், அவை என்னை மயக்கியதையும் அப்பப்பா எப்படி நான் விவரிப்பேன். அதற்கும் ஒரு கவிஞன்தான் வரவேண்டும்! அவளோ அந்த மலைநாட்டுக்கு உரியவனின் மகள். அவ்வளவு உயர்ந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அவளை மீண்டும் எப்போது நான் காண முடியும், காணவும் முடியுமா?!

இப்படியெல்லாம் அவளை மீண்டும் சந்தித்து மகிழ்வுறலாம் என்று வந்த காதலனின் மனதில் எண்ண அலைகள் ஓடிக்கொண்டிருந்த வேளையில், அவன் கண்ட காட்சியோ.......

அவன் காதலியை அவள் வீட்டார் வீட்டில் மிகுந்த காவலுடன் வைத்திருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய கொல்லையிலே நீண்ட இலைகளை உடைய முற்றிய கதிர்களைத் தாங்க முடியாமல் பருவம் அடைந்தபெண்  போல் தலைசாய்த்து நிற்கின்ற தினைக்கதிர்களைப் பல குன்றவர்கள் அறுவடை செய்து எடுத்துவந்து அவர்கள் வீட்டு முற்றத்திலே வைத்துக்கொண்டு இருந்தார்கள். அப்படி வைத்தவர்கள், தங்கள் களைப்பு நீங்க இரவிலே அந்த முற்றத்திலேயே ஓய்வெடுக்கின்றனர்.  வீட்டுத் தோட்டத்திலே ஆசினிப் பலா மரங்கள் உயர்ந்து வளர்ந்து காணப்படுகின்றன. அந்த மரங்களின் கிளைகளில் உள்ள மின்மினிப் பூச்சிகள் விளக்குகள் போன்று ஒளி வீசிக்கொண்டிருக்கின்றன. அந்த ஒளியிலே, வானில் அசைந்து செல்லுகின்ற மழைமேகங்களின் ஓட்டத்தைக்கொண்டு அக்குன்றவர்கள் மழை பெய்யும் அறிகுறியை வரவேற்றுக்கொண்டும் அதைப் பற்றி மகிழ்வுடன் உரையாடிக்கொண்டும் இருக்கிறார்கள். அந்த அழகான மாளிகை என்னும் சிறையிலே அடைபட்டிருக்கும் என் காதலியும் அந்த மின்மினிப் பூச்சிகளின் அழகையும் மேகத்திரள்களின் ஓட்டத்தையும் ரசித்துக்கொண்டுதான் இருப்பாள். மேகத்தின் மூலம் தூது விட்டுக்கொண்டு இருக்கிறாளோ!

“இவ்வளவு பாதுகாப்புகள் நிறைந்த இடத்திலிருந்து வெளியேறி அவள் உன்னை வந்து சந்திப்பாளென்றா நினைக்கிறாய்?”, என்று மீண்டும் தலைவியை சந்திக்கலாம் என்று நினைத்து வந்த தலைவன் தன் நெஞ்சுக்குத் தானே கூறிக்கொண்டிருக்கிறான்.

இந்தக் காட்சியை பெருங்கௌசிகனார் என்ற புலவர் பின்வரும் பாடலில் சித்தரிக்கின்றார்.

பொரு இல் ஆயமொடு அருவி ஆடி

நீர் அலைச் சிவந்த பேர் அமர் மழைக் கண்

குறியா நோக்கமொடு முறுவல் நல்கி,

மனைவயின் பெயர்ந்த காலை, நினைஇய           5

நினக்கோ அறியுநள் நெஞ்சே! புனத்த

நீடு இலை விளை தினைக் கொடுங் கால் நிமிரக்

கொழுங் குரல் கோடல் கண்ணி, செழும் பல

பல் கிளைக் குறவர் அல்கு அயர் முன்றில்,

குடக் காய் ஆசினிப் படப்பை நீடிய                   10

பல் மர உயர் சினை மின்மினி விளக்கத்து,

செல் மழை இயக்கம் காணும்

நல் மலை நாடன் காதல் மகளே.

  --- பெருங்கௌசிகனார் (நற்றிணை, 44)

(பாடலின் திணை: குறிஞ்சி; துறை: இற்செறிப்பின் பிற்றைஞான்று தலைவன் குறியிடத்து வந்து சொல்லியது)

கால் – தாள், குரல் - கதிர், இயக்கம் – சஞ்சாரம், ஆசினி – பலா வகையில் ஒன்று.

     ---------------------